“อึก..”
ปากบางเผลอครางเบาเมื่อมือหยาบกร้านของร่างหนากำลังขยี้ก้อนไตสีชมพูอ่อนอย่างดุเดือด
ร่างทั้งร่างของเซฮุนบิดเร่ากับความเสียวซ่านที่ร่างหนามอบให้
ลิ้นเล็กพยายามพลิกหนีลิ้นร้อนที่เข้ามาสัมผัสอย่างจาบจ้วงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อหาอากาศหายใจ
แต่นั่นกลับเป็นจังหวะที่ทำให้ร่างหนาฉวยโอกาสซุกไซร้คอขาวอีกครั้งพลางขบเม้มจนเกิดเสียง
สองมือก็บีบขยี้ตุ่มไตสีชมพูเพื่อสร้างอารมณ์ร่างบางไปด้วย
จงอินผละออกไปถอดกางเกงนักศึกษากับอันเดอร์แวร์ของร่างบางออกโยนสะเปะสะปะเกลื่อนห้องรับแขกก่อนจะหันมาถอดของตัวเองออกบ้าง ตอนนี้ร่างสองร่างกำลังเปลือยอยู่ต่อหน้ากันและกัน
จงอินจ้องมองร่างบางทั้งร่างราวกับจะลืนกินด้วยสายตา
เซฮุนเบือนหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับยกมือปิดส่วนนั้นเอาไว้แต่ก็ได้ไม่นานเมื่อจงอินดึงมือของเขาไปจับส่วนที่กำลังแข็งขืนของร่างหนาซะเอง
“!!!” เซฮุนตกใจจนแทบชักมือกลับไม่ทันแต่จงอินก็รั้งมือบางเอาไว้ก่อนหนำซ้ำยังจับให้มือบางชักรูดส่วนแข็งขืนนั้นอีก
“ทำเป็นตกใจ ผ่านมากี่คนแล้วยังไม่ชินอีกเหรอ”
“...”
เซฮุนมองร่างหนาด้วยความโมโหก่อนจะบีบเข้าที่ส่วนนั้นของร่างหนาอย่างแรง
“โอ๊ย!!”
“หึ..”
“เซฮุน!!”
“อะไรเหรอครับคุณจงอิน”
เซฮุนยกยิ้มลอยหน้าลอยตาสะใจที่สามารถเอาคืนร่างหนาได้
“เดี๋ยวได้รู้ว่าใครจะเจ็บกว่าใคร”
พูดจบจงอินก็สอดแขนเข้าใต้ขาเซฮุนข้างหนึ่งก่อนจะจับขาเรียวอีกข้างพาดบ่าตัวเองแล้วโถมตัวสอดส่วนร้อนผ่าวเข้าช่องทางคับแน่นของร่างบางโดยไม่มีการเล้าโลมใดๆทั้งสิ้น
“..!!!” เซฮุนแทบจะกรีดร้องทันทีที่ส่วนนั้นเข้ามาในตัวของเข้าจนสุดความยาว
ความปวดความจุกแล่นปราดทั่วร่างของเขาจนเผลอเอื้อมมือจิกเล็บลงไหล่กว้างอย่างแรง
“อา.. อย่ารัดแน่นสิ ฉันเจ็บ”
“คุณมันนิสัยไม่ดี..แฮ่ก..”
เสียงหวานขาดห้วงทันทีที่ร่างหนาเริ่มขยับกายเข้าออก
เซฮุนรู้สึกเหมือนกับว่าร่างของเขาจะแตกออกเป็นเสี่ยงยังไงอย่างงั้น ทุกครั้งที่จงอินขยับกายเข้าออกในตัวเขาแล้วมันสัมผัสกับจุดกระสันเซฮุนแทยจะร้องครางไม่เป็นภาษาแต่เขาก็ต้องเก็บมันเอาไว้ไม่ให้มันเล็ดรอดออกมาให้ร่างหนาได้ยิน
“ครางสิเซฮุน..อื้ม..”
จงอินว่าพลางเอื้อมมือมาไล้ปากบางที่กัดเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นเสียงคราง
เซฮุนเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสนั้นก่อนจะระดมทุบไหล่กว้างอย่างเหลืออด มันทั้งเจ็บและรู้สึกดีไปพร้อมๆกัน.. บ้าเอ้ย
เซฮุนเกลียดร่างกายที่มันไม่เคยฟังหัวใจ
เกลียดสมองที่สั่งการให้ตอบสนองทุกสิ่งที่คิมจงอินทำให้ เกลียดตัวเองชะมัด!
“อะอา..
รัดแรงหน่อยสิเซฮุน..”
จงอินเร่งจังหวะมากขึ้นจนเกิดเสียงกระทบน่าเกลียดดังลั่นไปทั่วห้องรับแขก เขาจับขาเรียวพาดบ่าสองข้างก่อนจะโถมตัวเข้าหาร่างบางให้ความร้อนผ่าวของเขาเข้าในตัวร่างบางลึกขึ้น
“ฮะฮ๊า..เบา..หน่อยจงอิน..ผ..ผมจุก..”
ร่างบางร้องท้วงอย่างขลาดอายเมื่อเขาทนไม่ไหว มันจุกจริงๆ..
“หึ..”
จงอินยกยิ้มก่อนจะเร่งจังหวะเมื่อใกล้แตะขอบสวรรค์ ไม่นานเขาก็กระตุกฉีดความอุ่นร้อนเข้าตัวร่างบางและไม่กี่วินาทีต่อมาเซฮุนก็ทำเช่นกัน
“แฮ่ก..”
“มันไม่จบแค่นี้หรอกนะ”
พูดจบจงอินก็อุ้มเซฮุนในท่าลิงอุ้มแตงเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง
“อ๊ะอึก..
จงอินปล่อยผมก่อน..อ๊ะ..”
เซฮุนซุกหน้าลงกับไหล่กว้างเมื่อความอุ่นร้อนนั้นสอดลึกเข้ามาในตัวเขาทุกครั้งที่ร่างหนาก้าวขาขึ้นบันได
“ห้องนายอยู่ฝั่งไหน”
“...” เซฮุนส่ายหน้าพรืด
“เซฮุน..”
จงอินพึมพำเบาก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนที่มีป้ายชื่อของเจ้าของห้องแขวนไว้
“โอเซฮุน...”
เห็นทีเขาคงต้องเอาป้ายห้องเวรนี่ออกแล้วล่ะ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น