“ไม่..อื้อ!..”
ยังไม่ทันที่เซฮุนจะได้ร้องท้วงริมฝีปากของเขาก็ถูกฉวยโดยคนใจร้ายอีกรอบ เซฮุนเม้มปากแน่นไม่ให้ลิ้นร้อนเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานได้แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นเรื่องยากสำหรับคิมจงอิน
ร่างหนาเลื่อนหน้าไปขบเม้มลำคอขาวแรงๆจนมันขึ้นสีช้ำเลือดนั่นทำเอาเซฮุนสะดุ้งสุดตัวเพราะความเจ็บ
นิ้วเรียวที่เล็บเริ่มยาวจิกลงที่ผ้าราวกับหาที่ระบายความเจ็บปวด
ปากร้อนไล้ผ่านอกบางมาจบที่ไตแข็งสีชมพูอ่อนก่อนจะครอบครองมันด้วยปากแล้วลิ้นร้อนก็ส่งไปตวัดทักทายทันทีโดยไม่ปล่อยให้อีกข้างได้ว่างมืออีกข้างกบดขยี้ติ่งไตนั้นไปด้วย
“อึก..”
เซฮุนหลับตาแน่นเมื่อความร้อนผ่าวของจงอินกำลังบดเบียดอยู่ที่ความร้อนผ่าวของเขาเช่นกันร่างหนาพยายามที่จะยัดเยียดความรู้สึกแปลประหลาดที่เขาเคยได้รับมาจากผู้ชายคนนี้
เซฮุนรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจงอินจะต้องเข้ามาอยู่ในตัวเขาแน่แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นเซฮุนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เขาไม่เคยสู้ผู้ชายคนนี้ได้เลยสักครั้ง
“เซฮุนอ้าขาออก..”
จงอินกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูขาวหลังจากที่มือหนาจัดการถอดกางเกงนอนและอันเดอร์แวร์ของร่างบางเหวี่ยงลงพื้นไปแล้วแต่ร่างบางดันหนีบขาเข้าหากันโดยไม่ยอมให้จงอินได้สัมผัสส่วนนั้น
ความโกรธของจงอินได้มลายหายไปตั้งแต่ที่เขาได้สัมผัสร่างนิ่มๆนี่แล้ว
ตอนนี้มันมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่มากกว่าความโกรธ
“ไม่..”
เสียงหวานที่แหบพร่าไม่แพ้กันเค้นบอกร่างหนาอย่างยากลำบาก จงอินจังขาเรียวแยกออกจากกันก่อนจะแทรกตัวไปอยู่กลางหว่างขาของร่างบาง
ตอนนี้ทั้งคู่มีแต่ร่างเปลือยเปล่าที่สิกันไปมาเพราะเซฮุนกำลังดิ้นขัดขืนจงอินที่กำลังพยายามสอดใส่ส่วนร้อนผ่าวของตัวเองเข้าไปในตัวเซฮุน
“อย่าดื้นดิวะ”
“มันเจ็บนะ! ลองมาโดนทำไหมจะได้รู้”
ร่างบางปรือตาเถียงร่างหนาที่ตอนนี้หน้าคมกำลังเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบายขณะที่มือหนาก็ยังพยายามที่จะดุนดันส่วนแข็งขืนของตัวเองเข้าไปแต่ไม่ว่าจะดันยังไงก็ไม่สำเร็จเพราะร่างบางไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาเลยสักนิด
“เจ็บก็ทนเอาดิ อย่าทำแบบนั้นสิเซฮุนฉันเข้าไปไม่ได้”
“มันเจ็บนี่”
“โธ่เว๊ย!”
จบคำร่างหนาก็กระแทกส่วนนั้นเข้าไปในตัวเซฮุนจนสุดความยาวนั่นทำเอาเซฮุนถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วความปวดก็แล่ปราดไปทั่วทุกอนูของร่างกาย
“อึ่ก..” เซฮุนงอตัวด้วยความเจ็บเมื่อร่างหนาพยายามขยับเข้าออกโดยไม่สนเลยสักนิดว่าเขาจะกำลังเจ็บอยู่หรือเปล่า
ร่างบางมองร่างสูงบนตัวเขาที่กำลังเคลื่อนกายเข้าออกในตัวเขาด้วยใบหน้าที่เหยเกไม่แพ้กัน ก็แงล่ะเซฮุนจะไม่ยอมเจ็บคนเดียว
ร่างบางจัดการตอดรัดความใหญ่โตในกายเขาแน่นจนร่างหนาไม่สามารถขยับได้
“อย่ารัดแน่นดิ ฉันก็เจ็บนะ”
ปรามด้วยน้ำเสีนงอ่อนก่อนจะจับขาเรียวแยกออกจากกันแล้วกระแทกเข้าออกไปใหม่และครั้งนี้เซฮุนก็เผลอหลุดครางเพราะความเสียวว่านที่ร่างหนามอบให้ ร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งกาย
เกลียดตัวเองที่ร่างกายไม่เคยฟังหัวใจทุกครั้งที่สัมผัสของจงอินยื่นมาให้ร่างกายเขาก็พร้อมที่จะรับมันเอาไว้เสมอ
จงอินร้ายกาจ..
เขารู้ว่าตรงไหนคือส่วนสุขสันต์ของร่างบางจึงเลือกที่จะกระแทกกระทั้นแต่ส่วนนั้นจนร่างบางอดใจไม่ไหวร้องเสียงหลงลั่นห้องแข่งกับเสียงกระทบและเสียงเตียงที่เกิดจากบทรักของทั้งคู่โดยไม่สนเลยด้วยซ้ำว่าจ้างนอกจะมีเมดแอบฟังอยู่กี่คนหรือจะมีใครได้ยินเสยงน่าเกลียดพวกนี้บ้างแต่เขาสนแค่ว่าเซฮุนกำลังมีความสุขและเขาเองก็เช่นกัน
นี่แค่สวรรค์ชั้นแรกเองนะ..
