ร่างบางสะดุ้งเฮือกทันทีที่มือหนาจับเข้าที่ส่วนกลางลำตัวของเขาพลางมือหนาก็บีบขยำไปด้วยเพื่อระบายอารมณ์โกรธที่กำลังประทุอยู่ในใจ ร่างบางยิ่งดิ้นพล่านเมื่อมือหนาบีบคลึงมันอยู่อย่างนั้นอย่างไม่เกรงใจคนที่เป็นเจ้าของอย่างเขาเลยสักนิด
“ปล่อย! อึก..” ร่างบางพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น
เห็นอย่างนั้นร่างหนาก็ยิ่งพอใจเมื่อส่วนกลางลำตัวของร่างบางกำลังแข็งขืนสู้กับมือของเขา
“ร่างกายนายต้องการฉันเซฮุน”
ร่างหนาก้มลงกระซิบชิดใบหูบางก่อนจะขบเม้มมันเบาๆสร้างความวาบหวามให้ร่างบางที่ไม่เคยโดนใครสัมผัสร่างกายมาก่อน สัมผัสของจงอินทั้งดุดัน ป่าเถื่อน..
โอเซฮุนข่มความกลัวไว้ในใจพลางมือบางก็จิกเล็บเข้าที่ข้อมือหนาแต่จงอินกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
“ปล่อย!! ผมบอกให้ปล่อย!!
ปล่อยสิเว้ย!!”
ร่างบางยิ่งแหกปากดังขึ้นเมื่อจงอินเลื่อนมือข้างที่ว่างลงไปปลดเข็มขัดออกก่อนจะกระชากกางเกงของเขาทิ้งไปเหลือแต่ชั้นในไว้
ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปใช้ปากครอบงำจุกสีชมพูอ่อนที่กำลังแข็งขืนจากสัมผัสที่ไม่เคยได้รับ
“อึก...”
เซฮุนกัดปากแน่นจนรู้สึกเจ็บแต่ไม่ว่าจะให้ตายยังไงเขาจะไม่มีวันให้เสียงน่าเกลียดนั่นออกมาจากปากเขาแน่ จงอินยังคงง่วนอยู่กับจุกสีชมพูอ่อนทั้งดูด
ทั้งกัด
ทั้งเม้มพลางลากลิ้นไปยังจุกสีชมพูอ่อนอีกข้างที่กำลังแข็งขืนไม่แพ้กัน เซฮุนใช้เข่ายันหน้าท้องของร่างหนาไว้เพื่อไม่ให้เขาได้บดเบียดตัวลงมามากกว่านี้ แต่มีหรือที่คนอย่างโอเซฮุนจะหนีจากคิมจงอินได้ ร่างหนาละปากออกจากการครอบครองจุกสีชมพูมาจับขาเรียวแยกออกกว้างก่อน
จะแทรกตัวไปนั่งหว่างขาของร่างบางแล้วประกบจูบดูดดื่มกับร่างบางทันที
“อ๊ะ...” เซฮุนเผลอร้องด้วยความเจ็บหลังจากที่โดนจงอินกัดปากเพราะไม่ยอมเปิดปากให้ลิ้นร้อนของเขาได้เข้าไป เซฮุนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดที่ลอยเข้ามาในปากพร้อมกับลิ้น
ร้อนของร่างหนาที่ตวัดเกี่ยวลิ้นของเขาอย่างไม่กลัวว่าเซฮุนจะเจ็บปากที่มัน
แตกเพราะเขา จงอินบดขยี้ริมฝีปากบางรุนแรงราวกับระบายอารมณ์หงุดหงิดที่ร่างบางสร้างให้เขา
ลิ้นร้อนตวัดชอนไชไปทั้งโพรงปากหวานอย่างไม่รู้จักอิ่มจนน้ำใสไหลเยิ้มที่ขอบปากบาง เซฮุนได้แต่นอนนิ่งๆไม่ขัดขืนหลังจากที่เขาขัดขืนมานานแล้วมันไม่ได้ผล
“...”
จงอินผละออกมาถอนชั้นในของเซฮุนออกด้วยมือสองข้างหลังจากเห็นว่าร่างบางเลิกขัดขืนเขาจึงยอมปล่อย สบตากับตาเรียวเพียงครู่เดียว
วูบหนึ่งที่ดวงตาของร่างบางไหวระริกราวกับคนที่กำลังจะร้องไห้หากแต่ความเข้มแข็งมันมีเกินกว่าที่น้ำใสๆจะไหลออกจากตา เซฮุนจึงทำได้แค่เบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากทนเห็นหน้าคนใจร้ายอีกต่อไป
เขาขัดขืนอะไรไม่ได้ทั้งนั้น..
จงอินยกยิ้มพอใจเมื่อเห็นว่าร่างบางไม่มีท่าทีขัดขืน
จงอินขับขาเรียวแยกออกจากกันหลังจากที่ถอดชั้นในของร่างบางออกไปแล้วแต่ร่างบางกลับหนีบขาเข้าหากันใน มือที่ขยำกับหมอนบ่งบอกให้รู้ว่าร่างบางกำลังกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขนาดไหน
แต่คนใจร้ายก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจหรือสงสารกลับกันยังจับขาเรียวแยกออกด้วยตัวเองก่อนจะจัดการถอดบ็อกเซอร์สีดำเหวี่ยงลงพื้น
ชักรูดแกนกายตัวเองพอให้แข็งขืนสองสามทีก่อนจะขยับมาจดจ่อความร้อนผ่านที่ปากทางเข้าของร่างบาง
“ถ้าคุณทำ.. ผมจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต” น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกมาจากปากบางที่ยังคงเบือนหน้าหนีเขาเหมือนในทีแรก ขาเรียวสั่นระริกกับความกลัวที่เผชิญแต่ก็ต้องข่มมันเอาไว้
“คิดว่าตัวเองสำคัญเหรอไง
เข้าใจอะไรผิดแล้วโอเซฮุน” ร่างหนายกยิ้มก่อนจะกดแกนกายใกญ่เข้าช่องทางคับแคบของร่างบางโดยไม่มีการเบิกทางก่อน ไม่มีเจลหล่อลื่น ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแต่ความเจ็บปางตายที่ร่างบางสัมผัสได้
เซฮุนกัดปากหลับตารับความเจ็บปวดจากกายใหญ่ที่กำลังเข้ามาในตัวของเขาจนสุดความยาว
“อึก..”
จงอินเองก็ทรมานไม่แพ้กันกับอาการปวดหนึบที่ช่องทางคับแคบกำลังตอดรัดเขาอย่างธรรมชาติ หากแต่ความเจ็บปวดนั้นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เซฮุนกำลังรู้สึก เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ..
“!!!” เซฮุนแทบขาดใจทุกครั้งที่จิงอินขยับกายเข้าออกในตัวเขา ไม่มีการรอให้ร่างกายของงเขาได้ปรับตัว
ไม่มีการอ่อนโยน
มีแต่ความป่าเถื่อนที่ได้จากู้ชายคนนี้ จงอินจับขาเรียวแยกออกกว้างก่อนจะโน้มตัวลงไปให้แกนกายของเขาลึกมากขึ้นกว่าเดิมพลางจับแขนเรียวของโอเซฮุนมาโอบคอตัวเองไว้
ร่างบางจำเล็บลงไหล่กว้างทุกครั้งที่จงอินขยับกายเข้าออกโดนจุดกระสันด้านใน
“อา..”
มีเพียงเสียงครางทุ้มของร่างหนาเท่านั้นที่กำลังครางอย่างสุขสมอยู่
เหนือร่างบางที่กำลังนอนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บและเสียวในเวลาเดียวกัน
ฟันคมขับเข้าที่ปากล่างของตัวเองเพื่อกลั้นเสียงน่าเกลียดที่พร้อมจะออกมาได้ทุกเมื่อ เสียงเนื้อกระทบเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อร่างหนาเริ่มเร่งจังหวะ ร่างทั้งร่างของเซฮุนไถลกับเตียงไปตามการควบคุมจังหวะของร่างหนา
“ผม..อึก..เกลียดคุณ..”
ร่างหนาที่กำลังสุขสมกับร่างข้างใต้ไม่สนใจเสียงแหบพร่าของร่างบางเลยสักนิด
ก่อนจะกำมือแน่นแล้วทุบเข้าที่อกแกร่งแรงๆระบายความโกรธ จงอินเพียงแค่มองหน้าร่างบางนิ่งๆแต่ช่วงล่างยังคงขยับเข้าออกเร็ว
และแรงขึ้นก่อนจะก้มลงไปซุกซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมประจำตัวอ่อนๆซึ่งเขาก็ไม่
รู้ว่ากลิ่นนั้นคือกลิ่นอะไรพลางขบเม้มคอขาวตามแรงอารม์ที่มีจนทำให้เนื้อ
ขาวนั้นเกิดรอยจ้ำทันที
“อ๊ะ..อึก..อื้ออ่ะ..”
ร่างบางหลุดครางอย่างทนไม่ไหวกับสัมผัสวาบหวานที่เขาได้รับเป็นครั้งแรก ทั้งเจ็บทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน
ร่างบางควานหาผ้านวมผืนหนามากัดไว้ก่อนที่เขาจะเผลอหลุดเสียงน่าเกลียดออกมาอีก
“อื้ม..อา..”
จงอินครางเสียงทุ้มและเร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้นเมื่อใกล้จะแตกขอบสวรรค์
มือหนาจับขาเรียวให้แยกออกกว้างพลางกระแทกกระทั้นแรงจนเสียงเนื้อกระทบนั้นดึงกึกก้องไปทั่งทั้งห้องนอนสไตล์โมเดิร์นนี้
“อึก..อ๊ะอ๊า.. อื้ออ..”
เซฮุนกรีดเล็บทั่วแผงอกกว้างระบายความเสียวพลางปัดป่ายมือไปทั่วราวหาที่พึ่งก่อนจะกระตแกแรงพร้อมกันกับร่างหน้าด้านบน
“อา......”
“....แฮ่ก”
จงอินคำรามลั่นห้องหลังจากปลดปล่อยสายธารความเป็นธรรมชาติเข้าช่องทางคับแคบซึ่งเซฮุนเองก็เช่นกัน
ทั้งคู่แตะขอบสวรรค์พร้อมกันก่อนจงอินจะค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆเพื่อรีดสายธารออกจากตัวเองให้หมด
“อื้อ..”
ร่างบางปรือตามองร่างหนาที่ใบหน้าผุดไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กก่อนจะพยา
ยมดิ้นแล้วผลักร่างหนาหวังจะให้แกนใหญ่นั้นหลุดออกจากช่องทางแต่เป็นเขาเอง
ที่เจ็บไปทั้งตัวจนต้องทิ้งตัวลงไปนอน
จง
อินยกยิ้มมองร่างบางที่ดื้อไม่ดูสังขารตัวเองก่อนจะถอดแกนออกไปทีเดียวก่อน
ที่สายธารของล่างหนาจะทะลักออกมาพร้อมกับเลือดสีแดงสดที่ปนออกมาด้วย จงอินมองภาพนั้นด้วยแววตาตกใจนิดหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบบ็อกเซอร์มาใส่
“นอนพักอยู่นี่ห้ามออกไปไหน”
“ผมเกลียดคุณ..”
เซฮุนว่าด้วยเสียงหอบกระเส่า
เขาไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้น
ไม่มีแรงแม้แต่จะดึงผ้าห่มมาปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง ไม่มีแรงแม้แต่จะคว้านเอาความอบอุ่นของร่างหนาออกจากตัว มันปวดร้าวไปหมดทั้งตัว
ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ทั้งเจ็บทั้งแสบ..
“หึ.. เกลียดนานๆล่ะ ฉันชอบ” จงอินยกยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูเสียงดังปัง
ผมเกลียดคุณคิมจงอิน ผมเกลียดคุณ..
ร่างบางทำได้เพียงแค่นอนคิดในใจ จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออกมันเหนื่อยไปหมด
เหนื่อยทั้งกายและใจ
ชีวิตเขาตอนนี้ยังย่ำแย่ไม่พออีกเหรอ
ทำไมพระเจ้าถึงยังต้องส่งคนป่าเถื่อนแบบนั้นให้มาเจอเขาอีก
ทำไมเพราะเจ้าไม่ยุติธรรมเลยนะ..
http://cchachafxx.blogspot.com/2014/09/normal-0-false-false-false-en-us-x-none_22.html
