“ออกไปจากตัวผมนะครับ”
เซฮุนดันจงอินออกจากตัวแต่จงอินกลับขืนตัวเอาไว้แล้วรวบข้อมือทั้งสองข้างของเซฮุนฝังลงกับเตียงด้วยมือเดียวก่อนจะมองเซฮุนด้วยแววตาโทสะอีกครั้ง
“คิดว่าฉันจะปล่อยไปง่ายๆเหรอ?” จงอินกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวของร่างบางออกอย่างแรงจนกระดุมกระเด็นออกจนหมด
เซฮุนร่างกระตุกตามแรงกระชากของร่างหนาก่อนจะดิ้นสุดแรงเมื่อจงอินเริ่มรุกล้ำร่างกายของเขาด้วยลิ้นร้อน
“ปล่อยนะคุณจงอิน!”
ขาเรียวทั้งสองข้างถูกับเตียงไปมาพยายามจะดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม จงอินผละออกมามองอย่างรำคาญก่อนจะคว้าเอาเสื้อเชิ้ตของร่างบางมามัดเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้าง
จงอินยกยิ้มพอใจเมื่อเซฮุนนั้นโดนตัดกำลังทางมือไปหนึ่งทาง
ร่างบางดิ้นเร่าเมื่อลิ้นร้อนของร่างหนาชอนไชไปทั่วแผ่นอกบางก่อนที่มันจะมาหยุดอยู่ที่เม็ดไตที่เริ่มชูชันเพราะการปลุกปั่นของอีกฝ่าย
จงอินละเลงลิ้นลงบนก้อนไตของอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจจนมันเปียกชื้นไปหมดโดยไม่สนใจร่างบางที่กำลังดิ้นเร่าเพราะเพิ่งเคยโดนสัมผัสแบบนี้
เซฮุนกัดแน่นพยายามใช้มือทั้งสองข้างทุบไหล่ของจงอินและผลักให้ร่างสูงออกจากตัวไปแต่มันก็ไม่เป็นผล
“อยู่นิ่งๆ!!” จงอินตวาดลั่นห้อง
เซฮุนสะดุ้งเบาๆแม้จะตกใจแต่ร่างบางก็ไม่ยอมแพ้
เขาพยายามที่จะให้จงอินหยุดการกระทำบ้าๆนี้สักที
“ปล่อย! ปล่อยผม!”
เซฮุนพยายามที่จะหนีไปอีกทางเมื่อจงอินพลิกลงจากตัวร่างบางเพื่อจะมาถาอดกางเกงของร่างบางออกแต่กลับหนีไปได้เพียงนิดเดียวขาเรียวก็โดนมือหนาดึงไว้ก่อนที่จงอินจะปลดกระดุมกางเกงของเซฮุนแล้วกระชากกางเกงออกจากขาเรียวทันที
ความขาวผ่องของเรือนกายบางปรากฏต่อสายตาคม
จงอินมาขาเรียวที่พยายามดิ้นก่อนจะจับเซฮุนนอนหงายแล้วจับหาเรียวแยกออกจนมองเห็นทุกอนุสัดส่วน ร่างบางพยายามที่จะหนีบขาตัวเองเข้าหากันและพยายามที่จะใช้มือที่โดนมัดอยู่ปกปิดส่วนนั้นแต่จังอินก็จับออก
“อยู่นิ่งๆได้ไหม ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ!”
จงอินตวาดอีกรอบก่อนจะกระชากชั้นในสีเข้มของร่างบางออก
เซฮุนร้องเสียงหลงเมื่อปราการด่านสุดท้ายของชีวิตเขามันได้หลุดติดมือหนาไปแล้ว
เซฮุนดิ้นเร่าเมื่อจงอินซุกหน้าลงกับหว่างกลางตัวของเขาแล้วใช้ปลายลิ้นชื้นแตะลงที่ปากช่องทาง
“อึก..”
เซฮุนใช้สองมือที่ถูกมัดพยายามที่จะดันหัวของร่างหนาออก “มะ..ไม่..อึก..”
เท้าบางจิกลงเตียงเพราะความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้ แม้ใจจะสั่งให้ปฏิเสธสัมผัสป่าเถื่อนนี้แต่ร่างกายกลับไม่ฟังแถมยังตอบสนองร่างหนาด้วยการตอดรัดนิ้วเรียวที่เข้ามาในตัวของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“อ๊ะ..อึก..อื้มม..ม”
เซฮุนใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการที่จะสกัดกลั้นเสียงน่ารังเกียจนั้นเอาไว้ ร่างบางกัดปากตัวเองแน่นจนช้ำไปหมดก่อนที่จงอินจะผละออกจากร่างขาวเนียนมากระตุกผ้าเช็ดตัวของตัวเองออกปรากฏความเป็นชายแก่สายตาหวานเยิ้มของร่างบาง
“ต่อไปอย่าขัดคำสั่งของฉันอีก” จงอินว่าแค่นั้นแล้วขยับจดจ่อแกนกายที่ปากทางเข้าของร่างบางที่กำลังนอนอ่อนระทวยเพราะพิษความต้องการที่ร่างหนาปลุกขึ้นก่อนที่จงอินจะค่อยๆสอดความเป็นชายเข้าไปอย่างเยือกเย็น
“ไม่!!..อ๊าา..เจ็บ” เซฮุนกรีดร้องออกมาอีกครั้งเมื่อสติกลับมาหลังรับรู้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมกระแทกเข้ามาในร่างของเขาครั้งเดียวจนสุดความยาว
จงอินขบกรามแน่นกับความคับแน่นของร่างบางที่มันทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ ร่างหนารั้งเอวบางมาแนบชิดกับตนเองก่อนจะกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างรุนแรงอีกครั้งเมื่อเขาทนความทรมานจากการตอดรัดไม่ไหว
“อืม..แน่นชิบ..”
จงอินครางต่ำในลำคอก่อนจะจับขาเรียวแยกออกกว้างแล้วกระแทกเข้าออกถี่ๆแรงๆจนร่างบางนั้นสั่นสะท้านไปทั้งตัวตามจังหวะกระแทกกายของอีกคน
“เจ็บ..อ๊ะ..อึก..” เซฮุนที่โดนจงอินจับมือมาโอบคอของตัวเองเอาไว้ก็จิกเล็บลงหลังกว้างอย่างต้องการหาที่ระบาย
ร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัวทั้งเจ็บทั้งเสียวทั้งรู้สึกดีกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับ ปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรง
เขาไม่อยากจะยอมรับว่าตอนนี้ร่างกายของเขากำลังเป็นของจงอิน
“เรียกชื่อฉันสิ..เซฮุน”
จงอินกระซิบข้างใบหูนิ่มก่อนจะงับเบาๆที่ใบหูนั้น เซฮุนส่ายหน้าพรืดแล้วพยายามที่จะกลั้นครางต่อไป
จงอินหงุดหงิดกับการต่อต้านนั้นจึงกระแทกกระทั้นเข้าออกแรงเพิ่มไปอีกจนเกิดเสียงเนื้อกระทบลั่นห้องนอนในห้องทำงานแห่งนี้ ทั้งสองร่างกำลังบดเบียดกันอย่างนั้นอยู่บนเตียงจนในที่สุดทั้งคู่ก็ไปแตะขอบสวรรค์พร้อมกัน
“อึก..แฮ่ก..”
เซฮุนทิ้งตัวนอนอย่างหมดแรงหลังจากที่จงอินปลดปล่อยความอุ่นร้อนเข้าสู่ร่างกายเขาแล้ว ร่างบางปรือตาขึ้นมองอย่างยากลำบากก่อนจะเห็นกลุ่มผมสีเข็มกำลังซวนซบอยู่ที่แผ่นอกบางของเขาอย่างเหนื่อยหอบเช่นกัน
“ถ้าขัดคำสั่งฉันอีกครั้งหน้าไม่ได้เจอแค่ยกเดียวแน่”
===============================================
กลับไปอ่านต่อที่นี่นะคะ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1363677&chapter=3
